Eerste dagen

Donderdag was mijn laatste dag in Nijmegen en net die dag kreeg ik alle verschijnselen van griep, mooi balen dus. Vrijdag dus maar rustig aan gedaan. ’S Avonds om half 8 kwam Sanne nog even langs om afscheid te nemen en om half 11 kwamen Martin en Kim nog langs. Om 1 uur (’s nachts) ben ik met mijn ouders naar vliegveld Düsseldorf vertrokken. In de auto een half uurtje geslapen, wat weinig was aangezien ik die ochtend al sinds 10 uur wakker was. Om 7 uur vertrok onze vlucht (Rico een studiegenootje van mij ging ook naar dezelfde plek) van Düsseldorf naar Amsterdam, een bizar korte vlucht. Je zit net in de lucht en je riem mag af of je gaat al bijna weer landen. We kregen van KLM op deze minder dan een uur durende vlucht trouwens al water en een suikerwafel aangeboden, je wordt echt in de watten gelegd bij hun.

Toen op Amsterdam een beetje rondgekeken en al richting onze gate gegaan. Eenmaal in het vliegtuig kon je films kijken wat wel fijn was want goed slapen lukte daar niet. Je stoel kon maar een beetje naar achter en je had de keuze tussen op de schouder van je onbekende buurvrouw liggen, met je hoofd in het gangpad hangen en daar kwijlen of je hoofd naar voren laten hangen wat niet echt comfortabel was dus uiteindelijk maar maximaal een uurtje geslapen. De mensen naast mij in het vliegtuig kwamen uit Zuid-Afrika en waren op vakantie geweest in Parijs, Düsseldorf en Amsterdam. Met de vrouw heb ik een poosje gepraat en wat Afrikaans geoefend.

Om 10 uur ’s nachts kwamen we in Johannesburg aan, twee overduidelijke toeristen op zoek naar een plek om te blijven wachten. Dat trok natuurlijk genoeg mensen aan die zo ‘vriendelijk’ waren ons te willen helpen, ook mensen van de politie. Uiteindelijk vertrouwden we de situatie niet en hebben we de nacht doorgebracht bij de Mugg& Bean die de hele nacht open waren als enige restaurant op het vliegveld. Daar een soort schoonmaakmiddel met ijs gedronken waar minstens een kilo suiker inzat en ontbeten. De bezetting is echt te groot voor een restaurant waar ’s nachts bijna geen kip is, hier waren Rico en ik echt verbaasd over. Ze stonden er met wel 6 man terwijl er maar 4 klanten waren. Schoonmaken en serveren gaat ook echt op chilltempo. Maar super fijn dat we in ieder geval een goede plek hadden om te overnachten. Uiteindelijk daar nog een uurtje op de bank geslapen. Om 6 uur na ons ontbijt maar richting de gate gegaan om ons daar nog verder te vervelen. Uiteindelijk hebben Rico en ik besloten het wakker blijven maar de 48 hour challenge te noemen en het op onze Bucketlist te zetten en we wilden zelfs gaan fonds werven op facebook (als we wifi hadden gehad). Want de 48 hour challenge klinkt een stuk beter dan bijna 10 uur lang niks doen op een uitgestorven vliegveld en te moe zijn om echt een boek te lezen en te wakker om te slapen. Maargoed, 48 hour challenge dus, YOLO!

In het vliegtuig naar Bloemfontein als een roos geslapen en daar om 9 uur aangekomen geloof ik. We werden opgehaald en bij ons appartement afgezet, maar de man wist niet waar we precies moesten zijn dus hij ging een lijst halen. Toen kwam hij terug en had hij geen sleutels dus hij ging de sleutels halen. Hij kon de sleutels niet vinden dus hij kwam terug en toen ging hij Hein halen. Toen kwam hij terug met Hein die ons vertelde dat hij de sleutels ging halen. Hein kwam terug met sleutels maar zonder het wachtwoord van de deur want die was hij vergeten. Toen ging Hein even weg met de auto en kwam hij weer terug en ging hij mensen bellen, maar het was zondag rond een uur of 10 dus niemand nam op. Uiteindelijk nam hij ons mee naar een ander gebouw zodat we eventjes zouden kunnen slapen, maar toen belde Mika hem (huisgenootje) en konden we toch naar onze kamers toe. Oftewel ze waren heel goed voorbereid haha.

We zijn zondag ook meteen door Mika voor een braai uitgenodigd met vrienden van haar. De braai was bij een huis in Bloemfontein. Het idee is dat iedereen wat te eten meebrengt, hierdoor kun je gewoon langskomen want ze hebben op deze manier toch genoeg eten. Rico en ik hadden nog geen mogelijkheid gehad eten te kopen, maar dat gaf niet, we mochten gewoon mee eten en drinken. We waren uiteindelijk met 8 mensen, waarvan 5 verschillende nationaliteiten (Nederlands, Afrikaans, Duits, Keniaans, Ugandees). Het eten was echt super lekker! En de mensen waren heel erg geïnteresseerd en gastvrij. De drank was uiteindelijk op dus moesten we nieuwe halen en op zondag kon dat alleen in een soort van township. Ik werd al gewaarschuwd dat Rico en ik daar nooit samen heen kunnen gaan want dan worden we gelijk beroofd. De mensen daar waren allemaal donker en het waren bijna alleen maar mannen dus ik viel ook wel erg uit de toon. Maar uiteindelijk gebeurde er niks op wat starende blikken na omdat ik met twee donkere locals mee was.

Maandag geprobeerd zoveel mogelijk te regelen en een plek te vinden om eten te kopen aangezien we niks meer in huis hadden. Op de campus is een supermarkt die in vergelijking met de gewone supermarkt klein en duur is, maar met onze goede stand van de Euro was uiteindelijk alles nog goedkoop. Ook ons ingeschreven voor vakken wat nog het nodige gedoe was (van het kastje naar de muur), maar uiteindelijk is alles goed gekomen. Uiteindelijk was het geregel niet eens zo heel veel erger dan in Nederland. Rico en ik hebben ons ingeschreven voor Municipal management and administration, contemporary issues in local government en organisational psychology. Die eerste twee vakken zullen denk ik wel interessant zijn omdat we dan een vergelijking kunnen maken met het systeem in Nederland, het laatste vak leek me gewoon in het algemeen een interessant vak. Ook kwam Katherina (een Duitse masterstudente uit Bremen)vandaag aan en zijn we de dag met haar opgetrokken. We hebben gegeten op de campus ’s avonds en ik ben toen nog best vroeg naar bed gegaan (9 uur) omdat we de volgende ochtend om 8 uur bij mevrouw Pretorius moesten zijn en ik na de 48 hour challenge nog de nodige slaap in te halen had. Gelukkig was de griep wel bijna weg. Het weer was trouwens fantastisch, heel warm en zonnig dus gewoon lekker zomerkleding aangehad.

Dinsdag internet aansluiting geregeld en een prepaidkaart gekocht hier bij VodaCom (jeeh whatsapp!). Ook hebben Rico en ik geprobeerd een cursus Afrikaans regelen, we kunnen nu waarschijnlijk meedoen met de basiscursus Afrikaans die ze hier ‘gezellig Afrikaans’ noemen. Wanneer de mensen langzaam Afrikaans praten kun je ze begrijpen en begrijpen ze jou ook, dus waarschijnlijk hebben we wel een goede basis voor de cursus. ’s Middags naar Mimosa geweest, de mall vlakbij de uni. Hier hebben ze best veel producten die wij in Nederland ook hebben zoals John Frieda, Schwarzkopf, Nivea, Vaseline, Nike etc (ik ben eigenlijk alleen maar bij de drogist geweest, vandaar dat ik niet echt kledingmerken kan noemen ;)). Alleen Andrélon hebben ze hier niet. De kleding hier is westers en loopt niet achter op Nederland voor mijn gevoel. ’s Avonds heeft Rico pasta gemaakt voor mij, Katherina en Philine. We hebben in onze binnentuin gegeten waar Philip en Denise ook bij zaten. Philip, Denise en Philine zijn drie masterstudenten uit Bremen die van wat ik begrepen heb allemaal marketing studeren. Philine was een paar weken terug in Groningen en was erg onder de indruk van het Febo uit-de-muur-haal-systeem wat volgens haar perfect is voor wanneer je dronken bent. De Stadsgarderobe vond ze ook een geniaal idee. Ook vroeg ze wat er nou precies in een eierbal zat haha en vond ze Joppiesaus heel erg lekker. Alleen de Nederlandse kebab is niet te eten volgens de Duitsers. Verder een beetje gepraat over van alles. ’s Nachts heeft het enorm hard geregend, maar daar zijn ze hier blij mee omdat ze nu echt een hittegolf hebben.

Woensdag (vandaag) ’s ochtends mijn nagels laten doen op de campus. Hier kun je gewoon alleen heen lopen zonder dat dit gevaarlijk is. Gelnagels laten zetten kost in Nederland denk ik rond de 30/35 Euro en hier nog geen 10 Euro! De vrouw die me hielp was enorm aardig en geïnteresseerd. Ik heb niet alles precies onthouden, maar in de stad Bloemfontein worden er meer dan 5 talen gesproken. Talen, niet eens dialecten want die heb je ook nog. Afrikaans en Engels zijn de meest gesproken talen. Ook vroeg ze mij of er veel zwarte mensen in Nederland wonen en hoe ik het vond om hier te zijn. Ik heb geantwoord dat er weinig zwarte mensen in Nederland wonen en dat ik het een raar gevoel vond om zelf een keer de minderheid te zijn. De meeste mensen hier zijn zwart en dat merk je bijvoorbeeld aan de haarproducten die te koop zijn in de supermarkt, maar ook het straatbeeld. In China was ik ook onderdeel van een minderheid, maar dat heb ik toen toch minder opgemerkt. Ook een raar idee dat het kleine witte deel van de bevolking de baas is (geweest) over de grote meerderheid die donker is. Ze was erg verbaast over ons hoe dingen in Nederland werken en vind dat we het goed voor elkaar hebben wat ik erg goed begrijp. Ik heb haar verteld over de minimumlonen (en aangegeven hoe duur gelnagels zetten bij ons ongeveer is, wat ze echt bizar vond), de basisbeurs en het leensysteem in Nederland, uitkeringen, maar ook dat je na het uitgaan als je in de stad woont al meisje alleen terug kan fietsen naar huis en dat wij niet op elke hoek politie en mensen van het leger hebben staan. Wat de Afrikanen ook allemaal raar vinden is dat wij mensen pas uitnodigen om bij ons thuis te komen wanneer we ze een beetje kennen. Als je hier een half uur met iemand praat is het volstrekt normaal ze uit te nodigen voor een braai of een feestje. Wij Nederlanders zijn in het algemeen nogal gereserveerd wat dat betreft.

De campus doet trouwens heel Amerikaans aan net zoals de mall. De campus is sowieso enorm groot met overal huizen (mannen en vrouwen huizen zijn nog gescheiden, op twee gebouwen na) waar je als student kan wonen. Binnen dat huis ben je echt een gemeenschap. De verschillende huizen strijden ook tegen elkaar. Dat deden ze, denk ik, vannacht om half 3 ’s nachts ook voor mijn raam, dat was een heel klein beetje minder aangezien je hier enkel glas hebt en die mensen heel hard aan het zingen en schreeuwen waren. Maar de introductie duurt maar een week dus hopelijk heb ik er volgende week geen last meer van. Wij wonen achterin het JBM Hertog Annex in een speciale hal met internationale studenten. De rest van het complex is alleen voor mannen en heeft als motto:' Nostra Prima' wat zoiets betekent als onze eigen mensen eerst. Verder is hun doel om elkaar te helpen de beste zijn en vooral de beste versie van zichzelf. Heel Amerikaans dus. Ook heeft bijna iedere student een auto en sommige auto’s zijn behoorlijk nieuw en duur. Op de campus zit ook de foodcourt waar verschillende restaurantjes zitten, twee telefoonwinkels (Vodacom en een algemene), een copyshop, een supermarktje, een vage assecoirewinkel, bankautomaten, een soort leenoffice, een boekenshop, een kapper (waar ik ook mijn nagels heb laten doen), een terrasje en zo nog wat dingen. Ik heb even een paar foto’s bijgevoegd die ik gister op de campus heb gemaakt. Ik denk trouwens niet dat ik heel bruin terugkom want het is vaak bewolkt met een warme temperatuur zoals je ook een beetje op de foto’s kunt zien.

In eerste instantie was ik niet van plan zo’n lang stuk te schrijven, dus ik hoop dat het nog een beetje goed te lezen is, maar zo hebben jullie in ieder geval een compleet beeld van mijn ervaringen tot nu toe. Laat vooral ook weten hoe het in Nederland is want ik ben erg benieuwd!

Mocht je nog post willen sturen dan kan dat naar:

c/o Lizette Pretorius
Faculty Manager economic + management sciences
With respect to Nicole van Herpt
University of the Free State
PO Box 339
Bloemfontein 9300
South-Africa

En voeg me toe op Skype als je wil (nicolevanherpt).:)

Liefs Nicole